Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Μια ανερχόμενη… Γουατεμάλα

   Πρόσφατα παρακολούθησα στην τηλεόραση μια εκπομπή με θέμα τη ζωή στην υποανάπτυκτη Γουατεμάλα. Εκεί μόνο το 52% του πληθυσμού περίπου απολαμβάνει μία κανονική ζωή, σύμφωνα πάντα με στατιστικές έρευνες, ενώ οι υπόλοιποι δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να επιβιώσουν. Τα σπίτια τους είναι μια σύνθεση κουτιών ή ξύλων που βρίσκουν πεταμένα. Υπάρχουν μέρες που δε βρίσκουν τίποτα στα σκουπίδια για να φάνε, ενώ όταν βρίσκουν προτιμούν να τα δώσουν στα μικρότερα μέλη της οικογένειας τους. Όσοι ασχολούνται με τη γη βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, γιατί οι απολαβές τους  από αυτή είναι μηδαμινές με συνέπεια να γεννιούνται  παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Κάθε μέρα το έργο των γιατρών είναι ένας γολγοθάς  καθώς χρειάζεται να αντιμετωπίσουν χιλιάδες περιστατικά υποσιτισμένων παιδιών μεγάλο μέρος εκ των οποίων μπορεί και να μη να καταφέρει να ζήσει. Η έλλειψη τροφής δημιουργεί και νοητική στέρηση. Συνεπώς αυτά τα παιδιά δε θα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν σκεπτόμενοι άνθρωποι και να ελιχθούν σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό ίσως και να συμφέρει την ηγεσία της χώρας μιας και μπορεί εύκολα να τους ελέγχει και να τους χειραγωγεί. Έτσι, λοιπόν, η Γουατεμάλα έχει 2 όψεις: η μία είναι η ανεπτυγμένη οπού οι άνθρωποι ζουν όπως ζούμε ή ζούσαμε, όπως θα λέμε σε λίγο, εμείς και μία όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται καθημερινά να βιώνουν τη σκληρότητα και την αδικία της ζωής. Έτσι γίνεται σιγά-σιγά και η κατάσταση στην Ελλάδα. Ενώ ο ‘κύριος’ Πάγκαλος έχει 51 ακίνητα και ‘αδυνατεί’ όπως λέει να πληρώσει το χαράτσι και η ‘κυρία’ Παπαρήγα, λέει πως έχει στη τράπεζα 700€ καταθέσεις, ενώ σπουδάζει την κόρη της στην Αγγλία, υπάρχουν σε γειτονικά σχολεία παιδιά που ήδη βιώνουν τις συνέπειες τις κρίσεις, καθώς το καθιερωμένο για εμάς χαρτζιλίκη γι’ αυτά πλέον είναι ένα όνειρο που θα ήθελαν να ξαναγίνει πραγματικότητα. Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλεία τους και μαζί και τον κόσμο που είχαν χτίσει γύρω τους. Η ποιότητα ζωής εξαθλιώνεται ενώ οι ‘σωτήρες’ μας αδυνατούν να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης. Πλέον λέξεις όπως δημοκρατία και αξιοκρατία δεν έχουν καμία πρακτική εφαρμογή ενώ αυτό που κυριαρχεί είναι η αδικία, η αναστάτωση και η αναξιοκρατία. Δυστυχώς, αυτό είναι το μέλλον στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε και σίγουρα δε μας αξίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου